بیانات رهبرانقلاب در دیدار نخبگان
بسم الله الرّحمن الرّحیم و الحمدلله ربّ العالمین و الصّلاة و السّلام علی سیّدنا محمّد و آله الطّاهرین سیّما بقیّةالله فی الارضین. دیدار این جمع نخبهی جوان، جدّاً شادیآفرین و امیدآفرین است. من البتّه اگر شماها را حضوراً هم نبینم شادم؛ چون میدانم؛ از وجود شما، از تلاش شما، از حرکت عظیمی که در […]
بسم الله الرّحمن الرّحیم
و الحمدلله ربّ العالمین و الصّلاة و السّلام علی سیّدنا محمّد و آله الطّاهرین سیّما بقیّةالله فی الارضین.
دیدار این جمع نخبهی جوان، جدّاً شادیآفرین و امیدآفرین است. من البتّه اگر شماها را حضوراً هم نبینم شادم؛ چون میدانم؛ از وجود شما، از تلاش شما، از حرکت عظیمی که در کشور برای نخبهپروری آغاز شده مطّلعم لکن دیدن شما طبعاً شادی بیشتری به ما میدهد؛ خیلی متشکّرم از شماها که امروز آمدید و از خدای متعال سپاسگزارم که این توفیق را به ما امروز داد؛ امید فراوانی هم در انسان ایجاد میکند. بنده در مورد امید همینجورم؛ من هیچوقت ناامید نیستیم و نبودهام و انشاءالله نخواهم بود امّا وقتی انسان شماها را از نزدیک میبیند و این حرفهای بسیار خوب را که اینجا زده شده میشنود، طبعاً امید انسان افزایش پیدا میکند.
راجع به نخبگان؛ نگاه به نخبگان از چند منظر انجام میگیرد. یک منظر، منظر خرسندی و افتخار و احساس امید و مانند اینها است؛ در واقع، تصویر درست از وضع کشور؛ یعنی وقتی انسان نگاه میکند و دهها هزار نخبه در سراسر کشور مشاهده میکند که در بخشهای مختلف مشغول کار هستند، این [منظر]، تصویر انسان را از مسائل کشور تصحیح میکند و تصویر درستی به انسان میدهد. یک نگاه به نخبه از این نظر است که واقعیّتهای خرسندکنندهای را به انسان نشان میدهد.
توجّه کنید که ما تقریباً یک درصد جمعیّت جهانیم -جمعیّت کشور ما تقریباً یک درصد جمعیّت جهان است؛ در طول این دهههای قبل از انقلاب هم تا حدودی همینجورها بوده؛ یک خُرده کمتر، یک خرده بیشتر؛ حدود یک درصدیم- پس بنابراین سهم ما از تلاشهای مشترک بشری باید لااقل یک درصد باشد. تولید علم در آخر دوران پهلوی -یعنی آخر این دویست سال که منتهی میشود به ۱۳۵۷ که انقلاب مبارک اسلامی به وجود آمده- عبارت است از یک دهم درصد؛ در کشور ما تولید علم در سال ۵۷ که سال انقلاب است، عبارت است ازیک دهم درصد؛ ببینید چقدر ما عقب بودهایم! این بهخاطر بیکفایتی حکمرانان بوده؛ دلیل دیگری ندارد. حکمرانان بیکفایت، دنیاطلب، مادّی، وابسته، بیعرضه؛ تکبّر میفروختند، تبَختُر(۴) نشان میدادند امّا تا کمر در مقابل بیگانه خم میشدند و به فکر مصالح ملّتشان هم نبودند؛ این وضع کشور ما [بود]. حالا [این] آمارهای تلخ [بوده]؛ البتّه به فضل الهی، امروز ما بیش از سهم خودمان در دنیا تولید علم داریم، یعنی تقریباً حدود دو برابر سهم خودمان. یعنی ما ۱ درصد باید سهم تولید علم داشته باشیم، الان تقریباً ۲ درصد است؛ ۱.۹ درصد تولید علم داریم که خب چیز خوبی است. البتّه قانع نیستیم، بیشتر از این باید سهم داشته باشیم، امّا سهم ما این است؛ که حالا بعضی از آمارها را آقای دکتر غلامی گفتند، بعضی آمارها را هم دیگران گفتند و من هم شاید اگر وقت بود، چیزهایی را عرض بکنم.
در بهمن سال ۱۳۱۳ -اینها را شما باید توجّه داشته باشید؛ شما جوانهای خوب و مؤمن و اندیشمند و باهوش، باید از کشورتان اینها را بدانید- دانشگاه تهران یعنی اوّلین دانشگاه کشور تشکیل شده. ۴۴ سال بعد یعنی در سال ۱۳۵۷ که قبل از انقلاب باشد، تعداد دانشجویان کلّ کشور ۱۵۰ هزار [نفر] بوده. یک تعدادی هم به همین نسبت البتّه فارغالتّحصیل شدند، امّا بعد از آنکه کشور ۴۴ سال دانشگاه داشته، موجودی دانشگاه ۱۵۰ هزار نفر است! امروز ۴۰ سال از انقلاب گذشته، موجودی دانشجوی ما بیش از چهار میلیون است؛ چند میلیون هم فارغالتّحصیل داریم؛ یعنی ببینید، دو جور حکومت و دو جور نظام، اینجاها [است که] نشان میدهد خودش را. این گذشتهی تاریک و تلخِ ماجرای علم و داستان علم و نخبگان در کشور ما است. نخبهها تربیت نمیشدند؛ اگر یک آدمی هم مثل امیرکبیر پیدا میشد، آنجور پدرش را درمیآوردند. در دوران پهلویها وضع از این بدتر بود، منتها ظاهرسازی میکردند؛ عقبماندگی علمی، عقبماندگی فرهنگی، عقبماندگی اخلاقی، عقبماندگی سیاسی. باید از جمهوری اسلامی و از انقلاب و از امام بزرگوار سپاسگزار بود بهخاطر این حرکت عظیم.
معنای این تعامل دوجانبه، از ناحیهی نخبگان این است که همهی امکاناتِ خودشان را برای پیشرفت کشور به کار بگیرند؛ البتّه گاهی بهصورت شخصی میتوانند این کار را انجام بدهند، گاهی هم بایست مجموعهی دولتیها کمک کنند؛ نقش نخبه بنابراین این است که کشورِ خود را پیش ببرد؛ امکان خود و استعداد خود و ظرفیّت خود را در خدمت کشورش بگذارد. نقش دستگاه حکومتی و نظام مدیریّتی کشور هم این است که خدمات بدهد، موانع را برطرف بکند، نگذارد که نخبه از نقشآفرینی عقب بماند که اگر نخبهی ما از نقشآفرینی عقب ماند، کشور عقب خواهد ماند. نخبه باید تحرّک داشته باشد، باید پیشرفت کند، وَالّا صِرف نخبه بودن کافی نیست؛ نخبهی متحرّک، نخبهی پیشرونده، نخبهی فعّال، برای کشور یک ثروت عظیمی است. این یک نکته.
یک نکتهی دیگر که این هم باید مورد توجّه باشد، این است که امروز در دنیا ثابت شده که هیچ چیز به اندازهی منابع انسانی در پیشرفت یک کشور تأثیر ندارد؛ این دیگر روشن است. اگر منابع انسانی قابل توجّه و خوبی بود، کشور پیشرفت خواهد کرد، وَالّا فَلا.(۵) پس منابع انسانی یک گنجینه و یک ثروت عظیم برای هر کشوری هستند، از جمله کشور ما. خب، حالا که این گنجینه است، حالا که ثروت است، مثل هر ثروت دیگری در معرض چپاول و غارت و تطاول(۶) است و دشمن درصدد است که این ثروت را از چنگ کشور بیرون بیاورد. البتّه این مخصوص ما نیست -در مورد کشور عزیز ما البتّه شاید شدّت بیشتری دارد- [بلکه] دستگاه سلطه، نظام سلطه، درصدد است که این ثروت را از چنگ ملّتها خارج کند. حالا برای چه خارج کند؟ برای اینکه خودش استفاده کند؟ نه، این همهی قضیّه نیست. البتّه [اگر] خودش بتواند استفاده کند خواهد کرد، امّا هدف عمدهی دیگر او عبارت است از انحصار؛ دستگاه سلطه دنبال انحصار است: انحصار علمی، انحصار فنّاوری، انحصار داشتههای ثروتآفرین، انحصار داشتههای قدرتآفرین؛ دنبال این است. لذاست که شما میبینید در یک کشوری میآیند دانشمندان را ترور میکنند -دانشمندان هستهایِ ما را ترور کردند- [چون] میخواهد این ثروت در این کشور نباشد. گفتم، مخصوص ما هم نیست؛ در عراق، در آن برههی سه چهار سالهای که آمریکاییها مستقیماً مسائل عراق را بعد از رفتن صدّام به عهده داشتند، دهها دانشمند عراقی ترور شدند؛ آمریکاییها میدانستند که اگر چنانچه با نبودن صدّام این دانشمندها باشند، کشور را حرکت میدهند، پیش میبرند؛ [لذا] شناسایی کردند، دانهدانه دانشمندها را ترور کردند. در جاهای دیگر هم همینجور است؛ انحصار، توجّه کنید! پس نخبه در معرض است. من نمیخواهم شماها را بترسانم؛ میخواهم شماها توجّه داشته باشید که دستگاه استکبار و نظام سلطه با وجود نخبه در یک کشور -که مایهی پیشرفت آن کشور است و بزرگترین ثروت یک کشور محسوب میشود- مخالف است. از هر راهی بتوانند سعی میکنند این نخبه را از این کشور بگیرند: یا با اِمحاء فیزیکی یا با اِمحاء فرهنگی و نرمافزاری یا با بیکار کردن یا با مشغول کردن او به مسائل شخصی غیر مرتبط با کشور و از این قبیل؛ باید به این توجّه داشته باشید.
نظام سلطه یعنی چه؟ نظام سلطه -که در ادبیّات سیاسی ما و بینالمللی ما سالها است وارد شده و تعبیر بسیار قوی و رسایی است- سردمدارانش کسانی هستند که ابزارهای قدرت را دارند، [ولی] ابزارهای کنترل قدرت را ندارند. ابزار قدرت عبارت است از سیاست، رسانه، سلاح، پول، پُررویی -اینها ابزار قدرت است- ابزار کنترل قدرت عبارت است از دین، اخلاق، شرف؛ که ندارند! لذا هر کاری از دستشان بربیاید میکنند. نظام سلطه یعنی تقسیم دنیا به سلطهگر و سلطهپذیر؛ مدیرانش هم اینهایی هستند که گفتم. مراقب نظام سلطه باشید.
نکتهی دنبال این حرف این است که راه جلوگیری از فریب و اغوای دشمنِ نخبگی کشور، عبارت است از تقویت هویّت ملّی و تقویت آرمانخواهی در مجموعهی نخبهها. هویّت ملّی باید در مجموعهی نخبهی کشور تقویت بشود، باید احساس کنند که ایرانیِ مسلمانند، باید افتخار کنند به اینکه ایرانیِ مسلمانند؛ این باید در آنها تقویت بشود؛ باید افتخار کنند که تتمّه و دنبالهی یک تاریخ بسیار شرافتمندانه و باارزشند؛ دانش ما یک روز دنیا را در تصرّف داشته، فلسفهی ما یک روز برترین فلسفه در دنیا بوده، دانشمندان ما، حقوق ما، فقه ما همینجور؛ ما دنبالهی آن تاریخ هستیم. البتّه انقطاع پیدا شده -گفتم که اقلّاً دویست سال انقطاع حاصل شد- لکن بعد از پیروزی انقلاب، آن حرکت عظیم تاریخی ادامه پیدا کرده و با همهی مشکلات و با همهی کارشکنیها پیشرفت کردهایم. افتخار باید بکنیم؛ هویّت ملّی و آرمانها.
بار سنگینی بر دوش شما نخبهها است. استعداد شما و نخبگی شما به شما مسئولیّت میدهد؛ البتّه این مسئولیّت مثل همهی مسئولیّتها، مایهی شرف و افتخار و عزّت دنیا و آخرت است؛ هم در دنیا، هم در آخرت انشاءالله سربلند خواهید بود. بدانید! یکی از کارهای دشمن، آرمانزدایی است، هویّتزدایی است؛ این یکی از کارها است؛ متوجّه این نقطهی تهاجم دشمن باشید.
خب، یک مسئلهی تصویرسازی دشمن هم هست؛ الان یک جنگ تبلیغاتی و رسانهای بسیار تندی علیه ما وجود دارد، درست مثل جنگ تحمیلی. در جنگ تحمیلی، ما اوایل جنگ حتّی آرپیجی نداشتیم؛ آرپیجی! خب مقابل ما یگانهای بزرگ زرهی آمده بودند صف کشیده بودند؛ بنده اهواز بودم که همینطور پشت سر هم یگانهای زرهی، لشکرهای زرهی دشمن [میآمدند]؛ خب اینها [سلاح] ضدّ تانک لازم داشتند؛ ضدّ تانک معمولیِ دمدستیِ همهکساستفادهکن هم آرپیجی است، ما آرپیجی نداشتیم! سلاح سازمانی ارتش هم نبود؛ حتّی این را نداشتیم. آنوقت دشمن از انواع و اقسام تسلیحات برخوردار بود؛ الان هم همانجور شده. الان امکانات تبلیغاتی و رسانهای ما در مقابل دشمن، مثل امکانات آن روز ما است در مقابل دشمن؛ البتّه آن روز ما غلبه کردیم بر دشمن، امروز هم غلبه خواهیم کرد؛ بدون تردید غلبه خواهیم کرد، امّا وضع این است. با آن امکانات وسیع، مهمترین کاری که دشمن میخواهد بکند تصویرسازی غلط از وضع کشور است؛ نهفقط برای اغوای افکار عمومی دنیا بلکه حتّی برای اغوای افکار عمومی داخل خود کشور؛ حتّی داخل خود کشور! یعنی حرف میزنند برای اینکه بنده و جنابعالی که خودمان در این فضا داریم تنفّس میکنیم، چیز دیگری فرض کنیم غیر از آن واقعیّتی که وجود دارد. خب، این جنگ وجود دارد دیگر؛ اگر نتوانیم ما در این جنگ سهم ایفا کنیم، نخبه نتواند سهم ایفا کند، وظیفهاش را انجام نداده. بنابراین این نکتهی آخری که گفتم و تلاش علمی زیر پرچم عدالتخواهی، انحصارشکنی، ستمستیزی، رسیدگی به مسائل گوناگون مردمی که پیرامون نخبه زندگی میکنند، جزو کارهای لازم است. این راجع به مسائل نخبهها.
البتّه بنیاد نخبگان هم یک بحث دیگر است؛ من باید تشکّر کنم از بنیاد نخبگان. شبانهروزی باید کار کنیم. آقای ستّاری والفجر هشت را اینجا مثال زدند که هشتاد فروند هواپیمای نظامی پیشرفته را در ظرف چند روز دستگاه ما و نظامیهای ما توانستند ساقط کنند؛ آن کسی که محور این کارها بود، پدر خود ایشان بود؛ مرحوم شهید سرتیپ ستّاری. اینها خواب نداشتند؛ بنده میدانستم، کاملاً در جریان بودم؛ شاید مثلاً ۴۸ ساعت میگذشت، اینها فرصت خوابیدن پیدا نمیکردند. این هاگ را اینها به دو بخش تقسیم کرده بودند که دشمن نتواند ردگیری کند و ضدّ هوایی ما را بزند؛ اینجا هاگ را به کار میانداختند، موشک را شلّیک میکرد، بلافاصله جمع میکردند میبردند چند کیلومتر آنطرفتر تا دشمن نتواند مقابله کند؛ یعنی یک چنین کار سنگینی را انجام میدادند. شبانهروزی کار کردند که ما توانستیم به قول ایشان -و همینطور هم هست- هشتاد نود فروند هواپیمای جنگی مدرن دشمن را ساقط کنیم. الان هم همین کارها لازم است؛ الان هم آقای سورنا ستّاری -که پسر آن شهید است- و دوستانش و همکارانش باید شب و روز نشناسند؛ باید شب و روز نشناسید، باید کار کنید؛ کار کنید تا بتوانید نخبه را شناسایی کنید، نخبه را جذب کنید، نخبه را هدایت کنید، نخبه را سازماندهی کنید، سخن نخبه را بشنوید، درد نخبه را دوا کنید که مثل این پسرِ جوانِ تکواندوکار نیاید اینجا بِایستد گله کند و شکایت کند؛ یعنی باید شب و روز نشناسید، کار کنید انشاءالله.
یک نکتهی دیگر این است که آقایانی که در بخش هدایت نخبگان مشغول کار هستند -بیش از همه بنیاد نخبگان- مراقب باشند کارشان تبدیل به یک کار روزمرّهی عادتشده نشود. انسان یک کاری را اوّل با شوق و ذوق و علاقه شروع میکند، بعد -یک مدّتی که گذشت- برایش کارِ عادی میشود، میشود یک کار روزمرّهی معمولی؛ این حالت نباید پیش بیاید. دائم باید کارِ نو و ابتکار [باشد]؛ نوسازی باید بشود روشها و شیوهها و کارها و مانند اینها؛ و اگر لازم شد سازمان.
به شرکتهای دانشبنیان اهمّیّت بدهند. من شنیدم ضوابط این شرکتها -که من قبلاً یکوقتی سفارش کرده بودم نگذارید ضوابط شرکتهای دانشبنیان تنزّل پیدا کند- تنزّل پیدا کرده؛ البتّه این یک گزارش است، این را حتماً دنبال کنید، نگذارید ضوابط شرکتهای دانشبنیان تنزّل [پیدا کند]. به عدد خیلی دل خوش نکنید؛ البتّه شکّی نیست که اگر به جای سه هزار، سی هزار شرکت دانشبنیان داشته باشیم، بهتر است امّا به شرطی که واقعاً شرکت دانشبنیان باشند و ضوابط لازم در آنها رعایت بشود.
و نکتهی آخر هم در مورد مسئلهی نخبگان: تلاش کنید از نخبگان در چیدمان مدیریّتی کشور استفاده کنید؛ مدیریّتهای میانی به اینجور جوانها احتیاج دارند. حالا ممکن است شما مثلاً بگویید «این جوان تجربهی مدیریّت سطح درجهی یک را ندارد»، ولی مدیریّتهای میانی را این جوانها میتوانند انجام بدهند و از آنها استفاده کنید؛ بخصوص از آنهایی که متدیّن و دنبال کارهای دینی و اسلامی و مانند اینها هستند که بحمدالله تعدادشان هم خیلی زیاد است؛ شاید اکثر، از این قبیلند.
چند جمله راجع به دانشگاه بگویم، دیگر وقت هم دارد تمام میشود. در چهار دههی اخیر، دانشگاهها در خدمت کشور بودهاند. بعضیها به دانشگاه ایراد [وارد] میکنند که فقط دنبال مقالهی آیاسآی و از این قبیل [است]؛ بله، این اشکالِ خود بنده هم هست. من هم بارها این را گفتهام که نگاه نکنید به اینکه کسی که مقالهی شما را میخواهد یا آن یک درصد برتر را از شما مطالبه میکند، او چه میخواهد؛ نگاه کنید ببینید کشور چه میخواهد! این را ما بارها گفتهایم و الان هم تأکید میکنم؛ لکن این هم گفته نشود و تصوّر نشود که دانشگاههای کشور در خدمت مسائل کشور نبودهاند؛ چرا، اینهمه کارِ مهمِّ سازندگی در کشور انجام گرفته، اینها را چهکسی انجام داده؟ بچّههای دانشگاه انجام دادهاند، غالباً جوانها انجام دادهاند. من اینجا یادداشت کردهام، صنایع سد، صنایع نیروگاه، صنایع پل، صنایع راه؛ اینها پدیدههایی است در کشور؛ اینها را چهکسی انجام داد؟
اوایل جنگ بود، من رفته بودم منطقهی نظامی؛ بازدید میکردم. آنجا بچّههای جهاد آمدند به من گفتند که ما داریم سیلو میسازیم. سیلو یک سازهی پیچیده است؛ برخلاف ظاهرش که خیال میکنند [فقط] یک ستون است، یک سازهی پیچیده و فنّی مهمّی است. گفتند ما داریم سیلو میسازیم؛ گفتم میتوانید؟ گفتند بله، گفتم خب پس بروید بسازید؛ کمک میکنیم که بکنید این کار را. و ما شدیم یکی از سیلوسازهای مطرح منطقه! توجّه میکنید؟ چند بچّهی جوان دانشجو بودند. این در حالی است که ما تا قبل از انقلاب گندممان را از آمریکا میخریدیم، سیلویمان را شوروی برایمان درست میکرد. این جزو حرفهایی بود که ما پیش از انقلاب همیشه در تعرّض به دستگاه میگفتیم؛ گندم آمریکایی، سیلوی روسی (یا شوروی). اصلاً قدرت این کار را نداشتیم، بچّهها جرئت کردند رفتند [ساختند]. اینهمه کار انجام گرفته، اینهمه راههای پیشرفته، اینهمه پلهای فوقالعاده زیبا و محکم، در تهران یکجور، در شهرستانها یکجور، در بعضی از جادّهها یکجور! اینها را چهکسی درست کرده؟ همین بچّههای دانشگاه درست کردهاند.
بنده توصیه میکنم به اهتمام به پژوهش در همهی سطوح؛ پژوهش را اهمّیّت بدهند. جدّی گرفتن ارتباط با صعنت؛ ارتباط دانشگاه و مجموعهی صنعت -صنعت شامل صنایع کشاورزی و مانند اینها- خیلی موضوع مهمّی است؛ هم برای دانشگاه فوز عظیمی است، هم برای صنعت یک توفیق بزرگی است. باید کار به جایی برسد که هر پایاننامهای که یک دانشجویی در زمینههای گوناگون علمی تهیّه میکند، از همان اوّلی که این پایاننامه میخواهد تشکیل بشود یک حامی داشته باشد، چه از بخش خصوصی، چه از بخش دولتی؛ ما باید به اینجا برسیم، کمااینکه الان در خیلی از کشورهای دنیا همینجور هم هست؛ در جلسهی دفاع دانشجوها، صاحبان صنایعی که مرتبط با آن پایاننامه است میآیند مینشینند، همانجا آن دانشجویی را که دارد از پایاننامهاش دفاع میکند شکار میکنند، قرارداد را همانجا میبندند، میروند از او استفاده میکنند. صنعت از دانشگاه میتواند خیلی استفاده کند، دانشگاه هم از صنعت میتواند خیلی استفاده کند؛ این کار هنوز آنجور که ما خواستهایم و گفتهایم نشده.
نقشهی جامع علمی را پس از نُه سال بایستی بهروز کنند. البتّه نقشهی جامع علمی خیلی خوب تهیّه شده، ولی الان نُه سال گذشته؛ این را بایستی تجدیدنظر کنند، بهروز کنند، مسائل جدیدی هست که [باید] واردش بکنند و همه هم البتّه به آن اهمّیّت بدهند.
ارتباط علمی با کشورهایی که در مسیرِ رشدِ جهشی قرار دارند، [یعنی] کشورهای آسیا. عمدتاً نگاه باید طرف شرق باشد؛ نگاه طرف غرب و اروپا و مانند اینها برای ما جز معطّل کردن، جز دردسر، جز منّت کشیدن و کوچک شدن هیچ اثری ندارد. باید نگاهمان طرف شرق باشد؛ کشورهایی هستند که میتوانند به ما کمک کنند، میتوانیم با چهرهی برابر با آنها مواجه بشویم، ما به آنها کمک کنیم، آنها هم به ما کمک کنند، تبادل علمی با آنها داشته باشیم.
تعامل با دولت دربارهی شناخت نیازها و اولویّتها؛ یعنی تعامل دانشگاه بایستی با دولت اینجوری باشد و کارهایی را که دولت نیاز دارد [انجام دهد]. این کاری که اخیراً چند گروه از اساتید دربارهی مسائل اقتصادی انجام دادند، بنده را واقعاً خوشحال کرد؛ این کارِ خیلی خوبی بود. حالا من نمیدانم دولت به آن توصیهها عمل میکند، نمیکند، چقدر عمل میکند، چقدر نمیکند -آن بحث دیگری است- امّا اینکه اساتید کشور، اقتصاددانهای کشور احساس مسئولیّت کنند [خوب است]. جمعهای مختلف، بخصوص اساتید بسیجی، نامههای متعدّد به ما نوشتهاند -ما هم البتّه میفرستیم برای دولت، آنها باید اقدام کنند- به خود دولت نوشتهاند، به رئیسجمهور محترم نوشتهاند، دربارهی مسائل بانکی، مسائل نقدینگی کشور، مسائل ارز کشور، چه بهصورتِ دستهجمعی، چه بهصورتِ فردی؛ تعدادی از جوانهای نخبه و خوشفکر بهصورتِ فردی، راهحل و توصیه دادند که البتّه ما همهی اینها را در دفتر گفتهایم بررسی کنند، جمعبندی کنند و فرستاده بشود برای مسئولین اجرائی کشور که از آن استفاده کنند؛ اینها بسیار خوب است، این «تعریف رابطهی بین دانشگاه و دولت» یکی از مسائل مهم است.خب این بحث تمام شد.
(به نظرم وقت هم دیگر تمام شد یعنی گمانم اذان است.) من یک چیزهایی راجع به مسائل کشور نوشته بودم که خلاصهاش در یک کلمه این است که دشمن میخواهد تصویر غلط و زشتی از کشور ارائه بدهد؛ این درست عکس واقعیّت است. کشور از جهات مختلف، تصویر دلنشین و زیبایی دارد؛ از همه جهت؛ حالا چهار صباح قیمت ارز بالا میرود، پایین میآید، مشکلات معیشتی برای مردم پیش میآید، اینها هست، اینها را میدانیم، امّا آن تصویری که دشمن میخواهد القا کند و تحمیل کند، به کوری چشم او وجود ندارد، [بلکه] عکس آن تصویر وجود دارد. (اذان شد و طبعاً ما بحثمان تمام میشود.(۸) بعدِ اذان ناهار است!(۹) بعدِ اذان، نماز و ناهار است.) مسائل کشور دیگر حالا طلبتان، اگر زنده بودیم و باز شماها را دیدیم، ممکن است با همدیگر صحبت کنیم. خدا انشاءالله شماها را تأیید کند و حفظتان کند؛ همهی شما امروز نهالهای زیبا و سرسبز هستید، انشاءالله به شجرات طیّبهی مثمری تبدیل بشوید و برای کشورتان مفید باشید.
والسّلام علیکم و رحمةالله و برکاته
۱) در ابتدای این دیدار، دکتر سورنا ستّاری (معاون علمی و فنّاوری رئیسجمهور) و دکتر منصور غلامی (وزیر علوم، تحقیقات و فنّاوری) گزارشهایی ارائه کردند و همچنین یازده تن از نخبگان و استعدادهای برتر علمی کشور، به بیان دغدغهها و دیدگاههای خود در مسائل مختلف علمی و پژوهشی و مدیریّتی و فنّاوری پرداختند.
۲) ابن ابی الحدید. شرح نهجالبلاغه، ج ۲۰، ص ۳۱۹
۳) موصوف شدن
۴) ناز و غرور بیش از اندازه داشتن
۵) دستاندازی
۶) وگرنه نمیشود
۷) نهجالبلاغه، خطبهی ۳
۸) یکی از حضّار: بعد از اذان ادامه بدهیم.
۹) خندهی معظّمٌله و حضّار