يكي از افرادي كه بر مصائب حضرت سيّدالشهدا(ع) بسيار گريست، حضرت امام زين العابدين(ع) است. ايشان يكي از بكّائين در طول تاريخ به شمار مي رود.[۱] ايشان به قدري اشك مي ريخت كه جمعي از اصحاب آمدند و به حضرت عرض كردند: «اگر اين گونه به گريه ادامه دهيد، جان خود را از دست مي دهيد. حضرت در پاسخ فرمود: حضرت يعقوب(ع) از فراق يك فرزندش چنان مي گريست كه چشمانش سفيد شد؛ امّا من در روز عاشورا مشاهده كردم پدرم و هفده نفر از خاندانم را مظلومانه مي كشند. پس چگونه حزن و اندوه اين فاجعه از قلبم بيرون رود؟»[۲]

پس از شهادت امام حسين(ع) تا عصر حاضر، حاكمان و سردمداران زيادي آمدند كه قصد داشتند اين گريه ها و اشك ها را از شيعيان بگيرند و اين شعلة عظيم را خاموش كنند، امّا قدرت الهي هرگز اجازة چنين كاري را به آنان نمي داد:

تا خداوندي خدا برجاست

بيرق شاه كربلا برپاست

(صغیر اصفهانی)

—————————————————————-